Wilkołaki

Wilkołaki zostały stworzone przez elfy, kiedy tylko ludzie poczęli wyniszczać lasy. Istoty zmieszane z człowieka i wilka miały chronić naturalne królestwa elfów. Wiele legend krążyło wśród ludzi o krwawych bestiach, które zabijają niczego nieświadomych kłusowników, a czasami i zwykłych grzybiarzy. Opowieści ludzkie jednak nie do końca były prawdziwe. Mitem jest, że istoty te tracą nad sobą panowanie w świetle księżyca w pełni. Są one w pełni świadome swoich zdolności transformacji i potrafią kontrolować swoją przemianę. Młode lata tych istot są ciężkie, gdyż pierwsze przemiany wiążą się z bólem towarzyszącym wydłużaniu kości, zmieniającej się budowie mięśni oraz generalnej przemianie formy z człowieka na przerośniętego wilka. Pomiędzy wilkołakami do dziś występują konflikty, lecz są one szybko rozstrzygnięte za pomocą prostego pokazu siły. Między tymi istotami, a ich twórcami można wyczuć napięcie. Wiele elfów uznaje ich bowiem za zwykłe zwierzęta (szczególnie ze względu na to, że te istoty nie są zdolne do ludzkiej mowy w trakcie przemiany w wilka - są w stanie komunikować się zaledwie z innymi wilkołakami (z pomocą czegoś na rodzaj telepatii), elfami - o ile są oni ich pisanymi partnerami (również coś na rodzaj telepatii) oraz osobami zdolnymi do telepatii), podczas kiedy wilkołaki uznają się za wolne istoty. W końcu nie ma już lasów, które mieli kiedyś bronić.
Charakter
Niczym zwykłe wilki, wilkołaki tworzyły stada składające się z alf, bet oraz omeg. Polowały na zwierzynę i mieszkały w swym naturalnym środowisku. Jedni wybierali jaskinie, podczas kiedy inni budowali proste domy na podstawie elfickiej architektury. Mało jaki wilk rozpoczął samotne życie w mieście. Wiele tworzyło rodziny odsunięte od ludzkiego społeczeństwa. Co prawda, tego typu rodziny rzadko posiadały więcej niż 20 osobników, lecz było to spowodowane niewielką ilością przedstawicieli tej rasy. Podobnie do naturalnych wilków, zaledwie najwyżej ustawiona para mogła się rozmnażać. W dzisiejszych czasach mało który wilk formuje stado. Są one przeważnie samotnikami, aczkolwiek niewielka grupa została zaobserwowana w dolnym kręgu. Podobno liczy ona 5 samców, którzy wspólnie polują po północy. Nie zależy im na łupie, a na czystej zwierzęcej potrzebie polowania oraz konsumpcji świeżej ofiary. Istoty te są najczęściej spokojne i wycofane. Nie lubią zbędnego ryzyka i zawsze skupiają się na swoich potrzebach. Często otrzymują przez to łatkę egoistów, lecz ich natura każe zapewniać sobie bezpieczeństwo. Jedyną osobą, dla której są w stanie podjąć ryzyko lub automatycznie zaatakować, jest ich pisana druga połówka. Jeżeli zagrozisz pisanej partnerce (lub pisanemu elfowi) wilkołaka, ten z pewnością cię zaatakuje. Aczkolwiek, nie oznacza to, że nie nadają się na ochroniarzy. Są one honorowe i potrafią idealnie wykonywać powierzony im zawód. Pamiętając również o ich pierwotnym powołaniu. W przypadku atakowania elfa często budzi się w nich pierwotny instynkt, który nakazuje im stanąć w jego obronie.
Wygląd
W formie ludzkiej, te istoty często nie różnią się niczym od przeważnie wymarłych już ludzi. Główną różnicą będzie masa mięśniowa. Trudno jest spotkać otyłego przedstawiciela tej rasy czy nawet takiego o zwyczajnej budowie ciała, choć nie oznacza to, że spotkanie takiego jest niemożliwe. Rasa ta obdarowana jest perfekcyjną sylwetką ze względu na ciągłą potrzebę ruchu. Wilkołak, który cały czas siedzi w miejscu ma nadmiar energii i odczuwa frustrację z braku możliwości choćby pospacerowania. Nie da się spotkać wilkołaka o blond włosach, tak samo jak wilkołaka w formie zwierzęcej z żółtym futrem. Wilkołaki o błękitnych oczach są niezwykle rzadkie. Zaledwie 1% wilkołaków posiada oczy tego koloru, przez co w żadnej z ksiąg nie są zapisane błękitnookie wilkołaki. W wilczej formie (jak sama nazwa wskazuje) wilkołaki wyglądają jak naturalne wilki, lecz znacznie powiększone. Wysokość w kłębie wilkołaka nieraz przewyższa wzrost normalnego człowieka, z samcami zdolnymi urosnąć od 140cm do 170cm (w kłębie) oraz samicami mierzącymi od 110cm do 145cm (w kłębie). Minimalna długość tych istot to 200cm, zaś maksymalna to 260cm, gdzie ogon dodatkowo mierzy od 65cm do 85cm (około 1/3 ciała). Najbardziej podobne są one do wilków szarych. Posiadają gęstą pokrywę włosową składającą się z dwóch rodzajów włosów: długich i sztywnych włosów prowadzących (zapewniają odprowadzenie wody) oraz podszerstka (zapewniającego izolację termiczną. Wilkołaki uzbrojone są w długi pysk z 42 ostrymi kłami oraz w wielkie łapy zakończone silnymi pazurami zdolnymi do rozerwania humanoidalnej istoty.
Język
Istoty te nigdy nie posiadały rozbudowanego języka. W przeszłości alfy oraz ulubieńcy elfów byli uczeni elfiej mowy. Później ci, którzy żyli bliżej ludzi nauczyli się podstawowych języków ludzkich. Dziś są oni w stanie nauczyć się jakiegokolwiek języka, jakiego chcą i przeważnie porozumiewają się po Angielsku. Od zawsze w wilczym ciele posiadali typową dla wilków mowę ciała oraz różne dźwięki typu wycie czy warknięcia.
Partnerstwo
Tak jak ludzie posiadali obrączki, tak wilkołaki posiadają ślad ugryzienia. Samiec wgryza się w kark swej partnerki, aby pokazać wszystkim, że ta jest już zajęta. Zmniejsza to ilość hormonów wydzielanych przez daną samicę, a czasami nawet i w pełni blokuje jej kuszący zapach. Ślad ten musi być odnawiany raz na miesiąc i jest on szanowany przez każdego wilkołaka. Nikt nie odważa się zastąpić ślad innego samca własnym, w szczególności, jeśli ten należy do silniejszego osobnika. Niektóre wilkołaki są w stanie "zakochać się od pierwszego wejrzenia". Są to ich pisani partnerzy i żaden wilkołak nie jest w stanie się powstrzymać przed tym uczuciem. Posiada fizyczną potrzebę przebywania przy swoim partnerze bądź partnerce i opiekowania się nim bądź nią. Taka druga połówka niekoniecznie musi czuć to samo wobec wilkołaka, co często tworzy napięcia między tymi istotami. Nie da się przełamać tego uczucia nawet po śmierci pisanego partnera czy partnerki. Najczęściej pisanym partnerem lub partnerką jest wilkołak, lecz zdarzają się pisani partnerzy rasy elfiej.
Potomstwo
Wilkołaki są w stanie rozmnażać się nie tylko z własną rasą, lecz również z elfami oraz ludźmi. Na skutek tej mieszanki dziecko zawsze rodzi się z wewnętrznym wilkiem. Jednakże nie każdy przedstawiciel takiej mieszanki jest w stanie przemienić się w wilka. Nie mniej, będzie ono posiadało wilczy instynkt, wyczuwało zapachy innych przedstawicieli swej rasy oraz posiadało umiejętności szybszej regeneracji. Nie jest rzadkim, aby na świat przyszły bliźniaki, choć najczęściej są one dwu-jajowe. Może również się okazać, że jedno ma silniejszy instynkt od drugiego, jak i że jeden nie jest zdolny do przemiany, zaś drugi już tak (w przypadku, gdy jeden z rodziców jest elfem). Pod względem rozmnażania się tych istot, odbywają one zwierzęce gody. Samice dwa razy na rok wchodzą w ruję, podczas której wytwarzają kuszący słodki zapach. Często jest on zbyt silny dla słabszych samców, którzy ślepo rzucają się na płeć piękną. Samce również wchodząc w gody wydzielają specyficzny zapach, który ma na celu przyciągnąć uwagę samic, lecz czynią to częściej. Niektóre samce nawet i raz na miesiąc wchodzą w okres godowy, szukają wtedy słodkiego zapachu i czasami ślepo zafascynowani rzucają się na przypadkowego nieszczęśnika o podobnej woni. Bywają rzadkie przypadki, kiedy zapach wilkołaka działa również na przedstawiciela tej samej płci, a nawet i istniały okazje, kiedy to zapach elfa zadziałał na te istoty kusząco. W ciele wilka, wilkołaki posiadają typowo psią anatomię pod względem układu rozrodczego. Ciężarne samice nie mogą zmieniać swojej formy, ze względu na możliwe uszkodzenie płodu. Ciąża normalnie trwa 4 miesiące i samica jest wtedy chroniona przez swojego samca, który jest na ten czas bardziej agresywny wobec obcych zbliżających się do jego partnerki.
Dojrzewanie
Oboje rodziców jest zaangażowanych w opieką nad ich potomstwem. Samiec tworzy odpowiednie „gniazdo” dla swojej partnerki – miękkie legowisko, by ta mogła w nim bezpiecznie odpoczywać – i opiekuje się nią, polując dla niej oraz ją chroniąc. Po porodzie samica razem z maluszkiem wciąż pozostaje pod opieką samca, podczas kiedy oboje (matka z dzieckiem) zyskują na sile. Maluchy są zdolne przemieniać się już od około piątego roku życia, choć wszystko zależy od osoby. Niektórzy mogą w tym wieku przeżyć swoją przemianę, inni później. Małe wilczki są pełne energii, próbują polować i poznawać świat. Szybko są odstawiane od mleka i żywią się surowym mięsem. Są one również już wtedy uczone takich podstaw jak polowanie czy hierarchia w stadzie. Z początku przemiany bywają bolesne i długie, lecz z czasem wilkołaki się przyzwyczajają i są w stanie płynnie i szybko ją odbyć. Maluchy są w stanie odkryć swojego pisanego partnera już w wieku 12 lat (choć jest to niezwykle rzadkie), jak i już w tym wieku niektórzy odbywają swoje pierwsze gody czy ruje (lecz to również jest rzadkie). Normalnym wiekiem dla obu tych zdarzeń jest 15 lat. Nie jest niespotykanym, by wilkołaki mieszkały z rodzicami mimo dorosłego wieku, gdyż posiadają silny instynkt stadny.
Pożywienie
Wilkołaki już od najmłodszych lat żywią się surowym mięsem. Są one zdolne do polowań od okresu nastoletniego i nie limitują się pod względem rasy swoich ofiar, choć przeważnie gustują w zwierzętach (w tym arlifach o rasie ich ofiar – owca, zając, jeleń etc). Wilkołaki górnego kręgu często kupują świeże mięso, choć niektórzy udają się do dolnego kręgu na polowania. Przedstawiciele tej rasy zamieszkujący dolny krąg polują na różnorodne humanoidalne rasy, lecz również są zdolne zakupić mięso na targu. Podobnie do naturalnych wilków, wilkołaki lubią polować w stadach. Mogą one również dodawać do diety warzywa i owoce, a nawet jest to zalecane przez dietetyków. Wilkołaki wymagają dużej ilości mięsa, przez co potrafią polować i co dwa dni.
Żywotność
Istoty te są niezwykle odporne na wszelkie ataki fizyczne. Gruba skóra potrafi przyjąć głębokie cięcia, zaś proste uderzenia zdają się nie robić na nich wrażenia. Jest tak zaledwie w ich wilczej formie. W ciele człowieka ich wytrzymałość jest równa tej ludzkiej, tak samo jak łatwość z jaką mogą zostać zranieni. W obu formach posiadają niezwykłą umiejętność regeneracyjną, która pozwala na szybsze leczenie ran. Nie jest ona jednak aż tak zaawansowana, jak choćby u wampirów, które są w stanie zregenerować nawet i odcięte kończyny. Wilkołaki są również wytrzymałe na wszelakie trucizny, lecz istnieją specjalne trutki, które osłabiają te istoty. Wilkołaki potrafią dożyć maksymalnie stu lat. Zdarzały się wyjątki, które przeżywały dłużej, lecz przeważnie wyższy wiek jest niemalże nie osiągalny. Starzeją się jak zwykli ludzie. Ich ciała się zmieniają, a włosy oraz futro przybierają bielszą - siwą - barwę. Z wiekiem również i mięśnie stają się słabsze w przypadku niećwiczących osobników.
Ważna informacja: Wilkołakiem można się tylko urodzić. Ugryzienie wilkołaka nie doprowadzi do niczego innego, prócz obfitego krwotoku. *W przypadku posiadania elfiego rodzica zdążają się okazy, które posiadają podstawowe umiejętności magiczne, lecz w zamian mają one spore problemy z przemianą. Tego typu istoty czasami w ogóle nie są zdolne przybrania swojej wilczej formy.

Wilkołak
Informacje
Inne Nazwy	Valvus (Nieznany język) Defensorem- irreparabile (Elfia mowa)
Pod-rasy	Brak
Hierarchia	Elfy (dawniej) Para alf Beta Przedstawiciele stada Omega
Pochodzenie	Elfie lasy
Język	Ludzkie języki Mowa ciała Wycie
Fizyczny Opis
Długośc Życia	Do 100 lat
Wzrost	Norma ludzka ♀ 110-150cm ♂ 140-180cm
Waga	Norma ludzka ♀ 163-194kg ♂ 190-225kg
Kolor Skóry	Od oliwkowej po czarną
Kolor Włosów oraz Futra	Biały Brązowy Czarny Rudy Szary
Kolor Oczu	Brązowy Zielony Żółty
Mechanika
Umiejętności Wrodzone	Brak zdolności magicznych* Przemiana w wilka Wyostrzony węch oraz słuch Sybsza regeneracja
Bonus	+1 siła LUB +1 wytrzymałość