Od Einara C.D Kelezarr

   Wskazówki klasycznego stojącego zegara, przesuwały się leniwie, zataczając koło.
Książę winien niezależnie od sytuacji, być ubrany szykownie…
   Szaty niedbale odrzuciłem na łóżko, wysuwając spod niego skrzynkę, w której trzymałem ,,normalne ubrania’’ Wyjąłem stamtąd czarne jeansy, prostą koszulkę i równie zwyczajną szkarłatną bluzę, lekko już wypłowiałą . Zależało mi, by jak najmniej wyróżniać się w tłumie, być taki jak reszta. Szybko wcisnąłem się w ubrania i odstawiłem skrzynię na miejsce.
Książę nie ma prawa, używać kłamstw na swoją korzyść.
   Za pomocą magii stworzyłem iluzje, która sprawiała, iż wciąż byłem wyczuwalny w zamku, zaś, moje ciało, straciło charakterystyczny zapach.
   Przeciągnąłem się z uczuciem tego samego stresu, co zawsze, aktywując zarazem prosty portal. Nie byłem w końcu tak głupi by ryzykować nakryciem przez wartowników ojca. Więc z miejsca nie przeszłoby mi przez głowę, by skradać się po zamku.

   Wzdychając głęboko, zawahałem się na chwilę, po czym przeszedłem przez delikatną mgiełkę na środku mojego pokoju, niemal niewidoczną poświatę. I w ten sposób znalazłem się przed parkiem.    Teleportacja była niezwykle przydatna, ale w moim wypadku w równym stopniu ograniczona. Nie umiałem bowiem przenieść się w dowolne miejsce, kiedy tylko chciałem. Musiałem dokładnie wyznaczyć sobie dwa punkty i wszystko zaplanować wcześniej. Skrycie marzyłem, by kiedyś być w tym tak dobry, jak ojciec, który potrafił przenieść się w dowolną lokazlizacje. Wracając na chwilę myślami do mojego rodziciela, nie obawiałem się, że zorientuje się co zrobiłem. Sądziłem, że już śpi, a nawet jeżeli nie, byłem pewny, iż nie zajrzy do mojego pokoju. Nie zdarzało mu się to nigdy.     Wszak nie była to moja pierwsza ucieczka.
   Żył w pewności, że wszystko było na swoim miejscu.
   Zarzuciwszy na głowę kaptur, spochmurniałem na chwilę, niczego o mnie nie wiedział.    Nienawidziłem tej bariery między nami i klatki w której mnie zamykał.  Jednak, gdybym mu powiedział, czego naprawdę pragnę, co by to zmieniło ? Najprawdopodobniej, czułby do mnie niechęć. A następnie zamknął mnie w domu, a ja? Potrzebowałem tej namiastki wolności, jaką dawały mi ucieczki z pałacu. Lekkomyślnej namiastki samodzielności. Z rękami w kieszeniach, ruszyłem dobrze znaną mi drogą, do jedynego klubu w Enthelionie.
                                                                               ***
Książę powinien zawsze zachować czystość i klarowność myśli
Książę powinien… znać swoje miejsce w hierarchii
   Z łatwością podłapałem rytm muzyki i ruchy chłopaka przede mną, dobrze mi się z nim tańczyło. Był dobry, naprawdę dobry i z pewnością odważniejszy ode mnie. Udawałem pewnego siebie, chociaż w rzeczywistości moje serce tłukło w klatce piersiowej jak oszalałe.  Staliśmy na środku, przed wszystkimi… i gdyby tylko się dowiedzieli…
   Zdawałem sobie sprawę, że każde przyjście tu, to ryzyko, ale póki podpierałem ściany, czułem się bezpieczny, jednak dziś… i pod koniec tańca gdy mój kaptur zsunął się wprost przed nim…
   Na chwilę zamarłem, patrząc  na niego, prosto w jego oczy, a zarazem nie wiedząc gdzie podziać wzrok. Z tak bliska, nie mógł uznać tego za głupią pomyłkę.
   - Ty jesteś elfem? –Zapytał śmiejąc się, na widok moich uszu.
I tylko tyle, nie rozpoznał mnie. Nie chcąc ryzykować, że z innymi będzie inaczej, zerwałem się na równe nogi i naciągnąłem na siebie kaptur.
   - Co masz taką minę? Wyluzuj –Rzucił z zawadiackim uśmiechem. - Chodź, poznasz Tetris. Rozpadłaby się z rozpaczy na części, gdyby nie pogadał z nią taki tancerz. Nadal nie łapię, że jesteś elfem. Tak w ogóle, jak ci na imię?
   - Mów ciszej proszę – Poprosiłem jedynie, pomimo iż muzyka już i tak raczej nie ułatwiała usłyszeć naszych słów, przez osobę trzecią –Mam na imię… Liam. Bardzo dobrze się z tobą tańczyło… ale nie wiem czy powinienem… -Urwałem, zerkając w stronę androida, androidy kojarzyły mi się z ponadprzeciętną inteligencją, więc tu już nie byłem pewny, czy chcę jeszcze bardziej ryzykować. Idiota… Wkopałem się dziś, pomyśleć, że tyle razy wcześniej spędzałem tu czas i wymykałem się niepostrzeżenie
   - Hm –Mruknął, wyraźnie podirytowany. - Nie wiesz czy powinieneś? A już mi się wydawało, że nie masz uprzedzeń. – po tych słowach począł nieprzyjemnie się we mnie wpatrywać. Co sprawiło, że zawstydzony spuściłem wzrok, nie wiedząc co zrobić.
   Z jednej strony, naprawdę nie chciałem nikogo irytować, z drugiej obawiałem się że ta imprezowa kobieta może nawet wykrzyczeć coś w stylu ,,ODWIEDZIŁ NAS KSIĄŻĘ’’  a tego… tego bym naprawdę nie chciał.
   -To nie tak że mam uprzedzenia… -Wytłumaczyłem, szukając jakiejś dobrej wymówki. –Ja… po prostu… ona… onieśmiela mnie swoją otwartością?  -W czasie gdy kończyłem zdanie, Tetris poczęła grać kolejny utwór, kiwając dłonią w naszą stronę byśmy podeszli, jako że tłum ludzi już zapomniał o naszym istnieniu. Postanowiłem, że w tym momencie się wycofam. Młody demon jednak nie zamierzał mi na to pozwolić,  pociągnął mnie bez wahania za sobą i zatrzymał się dopiero przed Androidką. Nie stawiając zbytniego oporu  po prostu mu na to pozwoliłem. Było to niezwykle głupie i lekkomyślne z mojej strony, ale z drugiej, jeżeli ta kobieta była jego przyjaciółką, to nie miałbym tu po co przychodzić, jeżeli bym uciekł.
   -Ale nie onieśmielaj go bo rusałka się znalazła
Zerknąłem na niego, czy on w ogóle wiedział kim jest rusałka?
   - Och! ^.^ Mój nowy faworyt! Jak ja cię lubię! Chcesz się ze mną polubić? c: - uśmiechnęła się i złączyła ręce w dziwnym geście, na… tym czymś na głowie wyświetlając… znaczek udający jej mimikę? Wiedziałem, że ma to jakąś nazwę, lecz bynajmniej nie dane mi było nigdy jej poznać.
   - Tetris... wczytuj skrypty wolniej. Brzmisz dziwnie –Rzucił chłopak, wzdychając
   - Och :c Przepraszam, nie miałam na myśli niczego złego
Już otwierałem usta by coś powiedzieć, ale robot mi przerwał
   - Uwielbiam muzykę, a dobra muzyka powinna porywać do tańca! I nigdy nikt nie chce tańczyć! To mnie smuci. :c Ale dzięki tobie, jestem teraz szczęśliwsza ^.^  
Im dłużej mówiła, tym bardziej zdawałem sobie sprawę, że raczej niepotrzebnie się bałem… no i że myliłem się w temacie inteligencji androidów. Co prawda, nadal uważałem ogół za mądry, lecz teraz miałem świadomość, że jednak nie wszystkie z nich są takie idealne jak sądziłem.
   - To jak, panie Nie-wiem-czy-powinienem? Zostaniesz dłużej? –Zapytał z uśmiechem, który nieśmiało odwzajemniłem
   -O ile zdradzisz mi swoje imię, to mogę zostać… - Odpowiedziałem szczerze, choć było mi trochę głupio, że musiałem go okłamać. Nie byłem jednak aż takim idiotą, by podać swoje prawdziwe imię.    Nagle zdziwiło mnie, że kobieta zamilkła i jakby… wyłączyła się? Spojrzałem na nią niepewnie, zaś ona postukała się w swój hełm z prostym stwierdzeniem  - Huh... Moja baza danych wykazała coś bardzo dziwnego na temat naszego nowego przyjaciela... Chyba znowu mam błędy :c
   Znieruchomiałem, słysząc te słowa i zawiesiłem na niej niepewne spojrzenie. Właściwie to ,,uratował’’ mnie mój nowy znajomy. Westchnął i pokręcił z niedowierzaniem głową, zerkając na Tetris.
   -Co znowu? Zresztą, nieważne. Zrób coś ze sobą. Zaktualizuj się. Zanim deportują cię do Observera w kilku częściach. Chyba wiesz, że szanowny Król nie chce tutaj niestabilnych maszyn? Niewiele by go obchodził twój altruizm - Przewrócił na koniec oczami, zakładając kaptur , po czym przeniósł swoją uwagę z powrotem na mnie  - Kelezarr. I nie przejmuj się androidką. Chce dobrze, ale czasami jej nie wychodzi. Za to nie można odmówić jej talentu muzycznego
   -Spokojnie, to nic takiego i masz rację, talentu muzycznego to jej z pewnością nie brakuje – Mówiąc te słowa, uśmiechnąłem się niewinnie do kobiety, by zaraz przenieść wzrok na Kelezarra –Masz chęć jeszcze potańczyć? Tylko może z mniejszym… przytupem, okej? – Chciałem zupełnie oddalić ich myśli, od mojej tożsamości, jak i osoby króla, a propozycja tańca wydawała mi się idealnym sposobem. Sądziłem, że oboje z łatwością podłapią temat. ?
   Korzystając jeszcze z chwili, nim mój rówieśnik zdążył odpowiedzieć, krótko mu się przyjrzałem, na co wcześniej nie miałem czasu. Miał takie delikatne rysy twarzy… i dynamiczną osobowość, trochę żałowałem, iż nie mieliśmy szans na przyjaźń.